Maandagavond, gevoelstemperatuur royaal onder nul en daar zaten we weer: langs de lijn. Met goede voornemens en een paar probeersels om meer uit de camera te halen. Ik heb het idee dat deze serie cameratechnisch wat beter is. Laat maar horen wat jullie ervan vinden. Raten linksboven mag altijd.
Dan nu mijn traditionele lekenanalyse van de wedstrijd:
Het was anders!
Anders waren de verwachtingen want de laatste wedstrijden werd het spel steeds steviger. Het was het geen bagger meer. De natte bagger was zich aan het omvormen tot modder en het leek de laatste wedstrijden zelfs af en toe al klei te worden. Steeds vaster werd het spel. En deze wedstrijd zette die ontwikkeling zich door. Achterin was het bijna baksteen. Oké soms met wat geluk, maar dat dwing je af. En als je weet dat het achterin goed staat, durf je vooraan meer. Gewoon gaan met de bal. En dat deden ze.
Anders was ook het geluid in het stadion. De Ricksen-tribune maakte weer eens echt geluid. Maar het grootste verschil kwam van achter me: De hoofdtribune gebruikte dat hoofd nu niet eens om weemoedig nee te schudden, maar om geluid mee te maken. Dat had ik lang niet gehoord. Ook daar maakte de berusting langzaam plaats voor gematigd enthousiasme, af en toe versterkt met wat duidelijke feedback voor het arbitrale trio. Het was goed om te horen.
Anders was ook de reactie van de spelers naderhand. Waar ze zes weken geleden nog heel blij waren geweest met een punt thuis, waren ze nu teleurgesteld. Ze wilden meer, want dat had gekund. En dat besef is essentieel om ook meer te halen. Presteren begint met zelfvertrouwen en verwachtingen. Dat lijkt er nu te zijn. Misschien krijgt de trainer toch gewoon gelijk. Die trainer vind ik trouwens om de een of andere reden erg fotogeniek.
Oh ja, de plaatjes. Nou ze staan hieronder. Veel plezier met kijken.
.
.
